Wat vliegt de tijd. Vandaag is het exact tien jaar geleden dat ik met een eigen foodblog startte. Ik zie mij daar nog zitten aan de keukentafel, schrijvend en sleurend aan het eerste bericht van Cuberdon & Macaron. Ik moet hiermee één van de pioniers in Vlaanderen geweest zijn die al haar keukenavonturen vlijtig neerpende en online zwierde. Nu tien jaar later ben ik nog altijd content met mijn creatieve uitlaatklep en vat ik met een frisse kijk en wilde plannen het volgend decennium aan… Tijd voor een terug- en vooruit blik…
“Chiauken, ga je mij dat recept eens doorsturen?”
Het was vriendin Fran die mij op het idee bracht om een blog te starten. Regelmatig stuurde ze de vraag of ik een receptje kon doorsturen. Op den duur dacht ik ‘als ik nu eens al mijn receptjes verzamel en ze met iedereen die het lezen wil, deel’. Ik maakte snel een blog op Skynetblogs en Cuberdon & Macaron was geboren. De naam was een ode aan mijn favoriete zoetigheden en een metafoor voor de Vlaamse en wereldse keuken die ik wou brengen. Ik had nog nooit een recept uitgeschreven en laat staan dat ik een deftige foto kon nemen. Maar zoals altijd deed ik gewoon mijn ding en zwierde ik met een mooie regelmaat creatieve receptjes en leuk adresjes online.
Op audiëntie bij Dominique
Na een paar maand kreeg ik de eerste volgers en ontving ik af en toe een leuke reactie. De community groeide, zoals ze zo mooi in marketingtermen zeggen. Toen de eerste uitnodigingen in de bus vielen was ik haast in extase. De eerste en één van de meest memorabele uitnodigingen was van onze grote chocoladeheld, Dominique Persoone. Hij had een boek geschreven en nodigde een paar bloggers uit op zijn paleis op de Meir. Het was zo’n authentiek en smakelijk moment dat ik er nog vaak aan terugdenk. Pionier als hij is, had hij het toen al over authentieke en bijzondere karakter van een blogger.
De liefde voor een sterk verhaal
Na de uitnodigingen volgden de pakketjes. Kookboeken, borden, brood, mosterd, confituur,… je kan het zo gek niet bedenken wat ik allemaal toegestuurd kreeg. Eén pakket en geslaagde PR-campagne blijft mij voor altijd bij : een grote fles Hendricks’ Gin. Ik was meteen verkocht en werd een fan voor het leven. Niet alleen van de gin maar ook van het PR-bureau OONA die er altijd voor zorgde om een merk helemaal tot leven te laten komen. De lijst van bloggersevenementen met een waaw-gevoel is lang, te lang misschien. Ik ben zwaar verwend geweest. Dank je wel iedereen voor zoveel creativiteit.
Dierendonck, Poîlane en die andere ambachtsmannen
Een blog opent letterlijk én figuurlijk deuren. Net voor zijn grote doorbraak ging ik al langs in het atelier van Hendrik Dierendonck en had ik de unieke kans om brood te bakken bij de Parijse bakker Poîlane. Dat het niet altijd grote namen hoeven te zijn, weten jullie al. Een passie voor de authentieke stielman is én blijft één van mijn drijfveren. Hun mooie verhaal vertellen om hen zo een duwtje in de rug te geven, geven mij keer op keer veel voldoening.
Alles kon beter in dat restaurant.
Leuke eetadresjes delen, is wat ik de voorbije jaren ook gretig deed. Meer dan eens keerde ik zo enthousiast naar huis dat ik meteen een kort verslagje neerpende. Ik bleef altijd positief buiten die ene keer dat ik mijn aller slechte restaurantervaring wel deelde. Ik noemde geen namen maar liet jullie wel meegenieten van een onwezenlijk straf verhaal. Andere chefs werden dan weer vrienden of kwamen zelf bij ons thuis koken. Het mooiste erkenning kreeg ik in één van mijn favoriete bistro’s. Na een lovende blogpost over hun zaak, schreven ze delen uit dit verhaal neer op hun krijtbord aan muur.
Fleur de Sel scheppen in de Camargue
Dé ervaring van de afgelopen 10 jaar was ongetwijfeld het reisje naar de Camargue. Even op en af naar één van de mooiste stukjes Frankrijk om fleur de sel te oogsten, zo geweldig kan het leven van een blogger zijn. De lunch die na de oogst volgde, staat in de andere top 10, die van de beste culinaire plekjes. Want geef toe uitgebreid lunchen op een privéstrand aan de Middellandse Zee doe je niet elke dag.
Van passie naar beroep en terug
Maar het was niet altijd rozegeur en maneschijn. Na een turbulente en persoonlijk zware periode kon ik van mijn passie mijn beroep maken. De job van culinair adviseur bij Miele was mij op het lijf geschreven. De wondere mogelijkheden van ovens en stoomovens kon ik vertalen in gezellige workshops en smakelijke verhalen. Ik werkte samen Yves Mattagne, Wout Bru, Roger Van Damme en Thomas Locus en kon leuke evenementen organiseren. Het professionele hoogtepunt beleefde ik in de zomer van 2016 met het schrijven van een geweldig kookboek. Een zomer lang bedacht ik samen met een collega heerlijke recepten en creatieve oventoepassingen. Het moment waarop ik het boek voor het eerst in mijn handen had, was één van mijn andere hoogtepunten.
Open blik op de wereld én de toekomst
Voortaan is mijn passie voor eten en drinken weer 100% mijn passie. Ik gaf mijn carrière recent een nieuwe wending en kan ik weer ongedwongen de blogger van vroeger zijn. Bloggen heeft van mij een rijk mens gemaakt. Niet in euro’s maar wel in ervaringen en contacten. Van contacten kwamen vriendschappen, van vriendschappen gezellige etentjes en van gezellige etentjes bijzondere reizen naar culinaire topbestemmingen. Kortom bloggen heeft mijn leven meer diepgang en een open blik op de wereld gegeven. Bloggen was en blijft ook een vorm van persoonlijke ontwikkling. Ik heb beter leren schrijven, foto’s nemen en blijf ook op het gebied van marketing en communicatie op de hoogte van de nieuwe trends.
Waar is de authentieke blogger gebleven?
Tegenwoordig stoor ik mij mateloos aan de overload van sponsored content. Vaak heb ik de indruk dat bepaalde bloggers meer een etalagepop van merken aan het worden zijn dan dat ze hun eigen authentiek verhaal brengen. Begrijp mij niet verkeerd, samenwerken met merken en bedrijven kan maar trop is te veel. Daarom één advies van deze ervaren rot : wees origineel, maak mensen content met jouw content en laat je niet overladen voor bedrijven en merken die met je willen samenwerken. Blijf geloofwaardig en deel jouw ‘echte’ ervaringen.
Bedankt voor 10 jaar schoon talloorkes!
Met de tijd evolueerden ook mijn talloorkes (lokaal dialect voor bordjes voor wie het niet moest begrijpen). De stevige Vlaamse kost maakt meer en meer plaats voor een nieuwe manier van koken. Noem het een Tel Aviv-aan de Dender-stijl waarbij ik graag werk met lokale producten en er hippe Midden-Oosten toets aan geef. Met een vegetariër in huis kan ik vlees niet meer in alles stoppen en zet ik voortaan groenten centraal. Doe er nog de invloeden van kookboekenauteurs : Jamie Olivier, Janneke Philippi en Yotam Ottolenghi bij en de je begrijpt meteen waarom ik zoveel frivoler aan het koken ben.
Merci, danke, thanks én bedankt hé
Merci iedereen : Bekend of onbekend, uit de buurt of van een beetje verder, man of vrouw, jong of oud, veggie of carnivoor. Dank je voor het lezen, het reageren, het inspireren, het uitnodigen, het achter mijn veren zitten, het maken van mijn recepten, het doorsturen van leuke ideetjes, voor het wachten tot ik foto gemaakt heb en het op Instagram gezwierd heb. Manlief wacht niet meer tot het eten klaar is maar tot het eten gefotografeerd is.
De prachtige foto’s zijn van Thomas Van De Water, genomen tijdens een geweldige photoshoot van Streekproduct.be. De kindjes zijn van mij en nog altijd schattig.
