Toen wij in 2007 trouwden, hadden mijn zus en schoonbroer wel een heel leuk cadeau bedacht. Wij kregen twee ezels; Tinne en Otje, respectievelijk moeder en dochter als “aandenken” aan onze trouwdag. De bijhorende boodschap “je moet wel een ezel zijn om te trouwen” maakte het helemaal af. Sindsdien maken de dames en hun gevolg onherroepelijk deel uit van onze buurt. Vanuit ons keukenraam bewonderen wij hun gekke toeren en genieten wij mee van hun (platte) rustmomenten. Als de buurvrouw wat oud brood over heeft en op haar vingers fluit, komen ze keer voor keer snel aangerend. Om dan nog maar te zwijgen van de keren dat wij in het holst van de nacht thuiskwamen (toen het nog geen lockdown was) en ons madammen met hun gebalk de hele buurt onderzetten.
Lovers op bezoek
De 2 madammen kregen meermaals een lover op bezoek. Die romantiek leidde 12 maanden later (de fameuze ezelsdracht) tot geweldige veulentjes met al even geweldige namen als Kamiel, Baziel, Brésilienne,…Wie dom met een ezel associeert, heeft het mis. Vergeleken met een paard vind ik een ezels veel socialer en misschien wel intelligenter. Ze zijn in de eerste plaats nieuwsgierig. Als ze iets ongewoons vaststellen, laten ze dit snel weten en kan je hun gebalk vanop ruime afstand horen. Daarnaast is een ezel ook makkelijk in onderhoud en ijzersterk. Met een grote weide met vers gras zijn ze in de zomer content. In de winter willen ze meer gesoigneerd worden met hooi, droog voer (korrels) en af en toe een wortel of een appel.
Samen in De Standaard
Tinne vertrok ondertussen naar de ezelhemel. Maar haar karakterkop en natuurlijke nieuwsgierigheid zullen wij nooit vergeten. Liep je op de weide volgde zij beslist jouw spoor. Appels plukken, noten rapen,…waren uitgelezen momenten om het fototoestel boven te halen. Tinne was ook ieders vriend. Tijdens verjaardagsfeestjes werd er steevast een fotomomentje met haar ingelast. Meerdere keren stal ze de show door net op het fotomoment haar gekste bek boven te halen. Het toppunt van haar roem beleefde Tinne in 2012 toen een fotograaf van De Standaard ons vereeuwigde. Sinds het leuke artikel over foodbloggers werd ik “die foodblogger met die schattige ezels”.
